Szklany Pałac było to miejsce niezwykłe, bowiem cała budowla składała się z przejrzystego niczym górski strumień szkła. Szkło to jednak bylo niezwykłe, gdyż jego przejrzystość byla widoczna dopiero od wewnątrz. Na zewnątrz pałac wyglądał jak zbudowany z lodu. Nie było widać jego wnetrza a jedynie mlecznobiały lud - zimny i niedostępny, jednak pięknie pobłyskujący w promieniach słońca. Pałac ten został wybudowany przez podwładnych księcia Ducana - pana Wampirów Nowego Pokolenia, ktory wskazał im drogę do słońca...

Komnata luster należała do jednej z najpiękniejszych sal Szklanego Pałacu. Była niczym innym jak salą, ktorej wszystkie sciany pokrywaly lustra. Lustra te jednak, tak jak reszta pałacu nie były zwyczajne. Gdy się ich dotknęło zamieniały się w panoramiczny widok czterech stron świata, a co za tym idzie - czterech stron królestwa. Władca mógł widzieć co robią jego podwładni i w każdej chwili zareagować, gdy coś się działo.

Właśnie pośród tej lustrzanej sali siedział Ducan. W zamyśleniu opierał lokieć o złotą poręcz swojego tronu. Patrzył gdzieś nieobecny przed siebie, marszczac przy tym delikatnie brwi. Jego długie, białe jak śnieg włosy spoczywały dumnie przerzucone przez jego prawe ramię zalewając cały tron. Ciemne jak noc oczy błyszczały, lecz pozostawały nieruchome - jakby żywe, lecz w stanie nieokreślonej hibernacji...Ducan wydawał się rozmyślać nad czymś istotnym, co sprawiało mu kłopot, lecz szybko wyrwał się z tego stanu mrugając pospiesznie oczami, gdy w jednym z jego panoramicznych luster pojawiła się grupka podwladnych wybijając go z transu. Równie szybko jak zdołał się z niego wyswobodzić, tak szybko zapadł w niego ponownie myśląc..:"A co jeśli nie uwierzą? Jeśli zwątpią i zaczną się bać...Jedni mordują inni nie. Dlaczego to nie jest tak jasne do zrozumienia, jak jest w rzeczywistości...Coś lub ktoś mydli im oczy, a ja nie mogę pozwolić mojemu ludowi na cierpienie..."